Emigreren binnen Europa voor een verblijfsvergunning
In de afgelopen jaren ben ik in aanraking gekomen met het immigratiebeleid. Dat is geen pretje en geloof me, dit is een understatement. Omdat het voor velen onwijs moeilijk is om hun buitenlandse niet-Europese partner naar Nederland te krijgen, kiezen honderden mensen voor de best ingrijpende EU-route. Ik ben een van die mensen en wil hier graag wat meer over vertellen.
Het immigratiebeleid van Nederland, uitgevoerd door de ambtenaren van de IND, veroorzaakt ontzettend veel verdriet, frustratie, onzekerheid, kosten, eenzaamheid en pijn. Ik kan het weten, want dit is de reden dat ik onlangs naar Duitsland ben geëmigreerd. Vele Europeanen kiezen voor de zogenaamde EU-route om op die manier samen te kunnen zijn met je niet-Europese partner.
Gezinsmigranten versus vluchtelingen
Ongeveer een derde van de migranten die naar Nederland willen komen, is gezinsmigrant. Dat wil zeggen dat je partner, ouder of kind in Nederland bij je wil wonen. Dan hebben we het over tienduizenden mensen. Maar die mogen hier niet zomaar komen wonen. Of je getrouwd bent, kinderen hebt, dat maakt allemaal niet uit. Je moet aan de vinkjes voldoen. En wanneer je aan de vinkjes voldoet, dan volgt het inburgeringsbeleid wat compleet van de zotte is en mensen in ernstige financiële en relationele problemen brengt. Maar ik dwaal af, want ik wil iets vertellen over de EU-route.
Hoe het begon
Hamdi komt uit Tunesië. Wij ontmoetten elkaar in Nederland en werden vet verliefd. Oeps. Hij woonde toen in een AZC en vroeg om een verblijfsvergunning. Omdat Tunesië is aangemerkt als veilig land, kreeg hij dat niet. Dat was te verwachten want er werden hele gezinnen in het AZC van hun bed gelicht die terug moesten naar bijvoorbeeld Irak. Dus Tunesië dat naar buiten toe de schijn leuk ophoudt, dat moet veilig zijn. Toch?
De koninklijke route
Toen hij was uitgeprocedeerd was hij dus illegaal in Nederland. Dat maakt het leven wel erg ingewikkeld en op basis van de relatie in Nederland blijven, dat mag niet. Dus samen besloten dat hij toch naar Tunesië zou gaan en dat we de koninklijke weg zouden nemen. Dit betekent: terug naar land van herkomst, daar het inburgeringsexamen doen. Vervolgens kan ik een aanvraag indienen bij IND om mijn partner naar Nederland te laten komen. Het examen werd behaald, maar IND zei nee.
Een advocaat adviseerde mij om de EU-route te doen. Zoals ze zei: “je kunt bezwaar aantekenen, maar voordat je daar na alle uitstel antwoord op hebt, kun je al hoog en breed weer terug zijn in Nederland. Velen doen het, met succes.”
Verhuizen naar Duitsland is ook emigreren
Dit houdt de EU-route in: de Nederlandse immigratie wet is streng. Onmenselijk streng, vind ik. In veel andere Europese landen ook. Wanneer een burger uit een EU-land verhuist naar een ander EU-land, welk land maakt niet uit, dan valt deze persoon onder de EU-wetgeving en niet onder de nationale wetgeving van het eigen of nieuwe land. De EU-wetgeving is vele malen milder. Daarom verhuizen veel Nederlanders, al dan niet tijdelijk, naar België of Duitsland. Andersom gebeurt ook.
Op basis van onze relatie kan Hamdi een inreisvisum aanvragen en wanneer hij aangekomen is, kan hij een 5-jarenkaart aanvragen. Je moet alleen wel even je huis en godweetwatnogmeer achterlaten en emigreren.
Wanneer de 5-jarenkaart er is, kunnen we vrij eenvoudig toch samen naar Nederland. Wetgeving. Hoe krom is dat? IND doet natuurlijk onderzoek of je de boel niet besodemietert, dus je moet zelfs je supermarkt- en tankbonnetjes bewaren. Een huurcontract alleen is niet genoeg. Afijn, ik woonde in Nederland vrij dicht bij de Duitse grens, dus na 1,5 jaar gescheiden wonen en zeven of acht vluchten naar Tunesië, besloot ik niet nog langer op IND te wachten en een woning in Duitsland te zoeken. Sinds een paar maanden woon ik in Duitsland.
Gedoe gedoe gedoe
Ik ben in de gemeente ingeschreven, heb een Haftpflichtversicherung (WA-verzekering), ben in Nederland én Duitsland tegen ziektekosten verzekerd en heb een fijn appartement gevonden. Nu is het afwachten hoe snel de Duitse ambassade in Tunis reageert. Wettelijk moet gratis en binnen vier weken het inreisvisum verstrekt worden.*
Als je het zo leest, klinkt het allemaal vrij eenvoudig. Maar dat is het niet. Mijn huurwoning ben ik kwijt en krijg ik niet meer terug want ‘alle banden met Nederland’ moeten verbroken zijn. Mijn zoon die de helft van de week bij mij woonde, doet dat nu niet meer omdat hij het te ver vindt. Begrijpelijk, maar pijnlijk.
Verhuizen is voor mij echt een enorme opgaaf en mijn partner zit zich in Tunesië te verbijten omdat hij vindt dat hij mij moet helpen. Maar ja, dat kan dus niet. Nu heb ik een belastingnummer in Nederland en in Duitsland. Mijn auto rijdt nog op Nederlands kenteken maar volgens mij ben ik verplicht dat om te zetten. Ik heb nog geen huis- en tandarts en dat schijnt ook niet mee te vallen. Je ziet, er zijn nog wat dingen uit te zoeken.
De IND
De mensen van IND kleuren niet buiten de lijntjes en dat zullen ze ook niet mogen. De reden van onze afwijzing was financieel. Ik ben sinds 2011 succesvol zp’er met een goed inkomen, dat kon ik ook aantonen. Helaas nam ik in 2016 een ander bedrijf over, waarmee ik financieel in een vrije val kwam. In de loop van 2018 is dit allemaal opgelost en verdien ik als zp’er weer een prima inkomen. Bewijsmiddelen, een verklaring van de gemeente en van het IMK waarin vertrouwen werd uitgesproken in de toekomst van mijn bedrijf zijn allemaal meegestuurd. Maar IND kijkt naar de laatste 18 maanden en niet naar het persoonlijke verhaal. Dus wat moet je dan? En nu zit ik in Duitsland. Al schrijvende krommen mijn tenen zich weer. Verbittering ligt op de loer.
Terug naar Nederland?
Vooralsnog hebben wij geen plannen om naar Nederland terug te gaan. Dus IND / Nederland kan gerust zijn. We zien wel. Als het al lukt om samen hier te zijn, dan hebben we tijd nodig om bij te komen van alle narigheid die niet in dit artikel past. Bovendien is mijn eerste indruk van Duitsland heel positief. Ik denk dat wij hier wel kunnen aarden. Eerst maar eens zien dat het écht gaat lukken om samen in hetzelfde Europese land te zijn. In ieder geval weet ik nu ook wat emigreren is en moeten we beiden op zoek naar de mores van onze nieuwe Heimat.
We proberen nu al enkele jaren om samen een leven op te bouwen. Hopelijk lukt dat binnenkort!
Met spanning en angst kijken we uit naar de reactie van de Duitse ambassade. Dat zij positief moeten reageren, zegt niet alles. Niet elke ambtenaar kent de wet. We wachten (weer) af!
Lotgenoten
En als je denkt dat mijn verhaal bijzonder is? Kijk dan maar eens op www.buitenlandsepartner.nl. Er is veel verdriet en wanhoop vanwege het Nederlandse immigratiebeleid.
*De aanvraag is op 11 juli ingediend en tot op heden, 31 augustus, is er nog geen visum of antwoord. Ik heb Solvit ingeschakeld en verder leveren we braaf aan wat voor het inreisvisum wordt gevraagd maar niet gevraagd mag worden. En wachten we.
— Dit artikel is eerder verschenen op www.dewereldwijven.com —