Vanaf de rotonde, vlak na de afslag naar het nieuwe Castellar de la Frontera, is het 7,4 kilometer scherpe bochten naar boven, naar het Castillo de Castellar de la Frontera in Andalusië, Zuid-Spanje. Ik pas op een vakantiehuisje en blijf een week of vier, in de hoop weer wat inspiratie en creativiteit die het leven er uitgeslagen heeft, terug te vinden. Er is niet heel bijster veel te doen, maar mensen hadden me al een paar maal geattendeerd op de Mariposa-route, de vlinderroute. Gisteren bezocht ik Ronda en ik wilde niet weer ver rijden, dus het leek een goede dag voor deze wandeling. Hopelijk kon ik dan ook wat afstand nemen van de gezusters ‘onrust’ en ‘zorg’, die onafscheidelijk van mij leken te worden.
De wandelroute begint halverwege die slingerweg. Dit betekent dus eerst via een fors keienpad met risico’s voor je enkels, vanaf mijn huisje, dat bijna bovenaan de berg staat, een flink eind naar beneden. De zon schijnt fel en de wind doet voor de zon qua felheid niet onder. Het is even zoeken naar het startpunt. De mariposa, de grote oranje vlinders zie je hier overal, de hele dag. Ik heb me laten vertellen dat ze hier overwinteren en op de vlinderwandelroute schijn je er heel veel te kunnen zien.
Ik ben alleen, zoals meestal, in deze Spaanse weken. Dat weerhoudt me doorgaans niet om dingen te ondernemen en ook deze wandeling ging ik nieuwsgierig aan, in mijn rugtas een flesje water, een appel en een mueslireep. Geen idee hoe lang de route was, maar hier kon ik even mee vooruit.
Vanaf de eerste meters was het prachtig. De felle zon scheen, maar werd veelal gefilterd door de bomen. De wind hoorde ik hoog boven me door de bomen ruisen, maar ik voelde er beneden niets van. De route bleek een smal bospad, langs een rivier. Een bijna sprookjesachtige omgeving, was het. Regelmatig vlogen er voor mijn voeten vlinders op, die vervolgens voor me uit door de lucht dansten en dartelden. Het riviertje, soms heel smal, soms enkele meters breed, had wat stroomversnellinkjes. Het geluid van de wind boven in de bomen en dat van het stromende water, was het enige dat er was.
Het gevoel, de ervaring, de beleving, het was zo mooi, het is amper over te brengen in woorden. Het pad was redelijk vlak, af en toe moest er wat geklauterd worden. Met mijn gymschoenen, rustig tempo en heel alleen, maakte ik amper geluid. Regelmatig verzonk ik in gedachten over alles wat me zoal bezighoudt in het leven, dat ik vaak moeilijk vind. Kraakjes van takken om me heen, drongen niet echt tot me door. Tot ineens, die beweging…
..een paar meter voor mij stak ineens een vos het pad over. Ik vermoed een jonge, hoewel ik nog nooit eerder een vos heb gezien. Ietwat schuchter leek hij naar me te kijken, terwijl hij (of zij) in een niet al te snel tempo van de rivier wegliep, verder het bos in, rechts van mij. Daar meende ik er nog een te zien staan, een grotere. Er waren door de zon en de dichte begroeiing te veel schaduwen om het goed te zien.
Onder de indruk en ook een beetje beduusd, liep ik verder. Nog geen vijf minuten later nam ik een beweging waar schuin aan de overkant van de rivier, een meter of tien van mij vandaan. Een hert had me gezien voor ik haar (of hem) had gezien en rende met grote sprongen de helling op en het bos in.
Onvoorstelbaar mooi. Terwijl ik het laatste stuk terugliep, dansten de vlinders weer voor me uit.
Deze avond schreef ik drie blogs achter elkaar.
